Sahîh-i Buhârî Hadis Kitabı

6107-) Enes ibn Mâlik (radıyallahü anh): Ben Peygamber’e on sene hizmet ettim. Bana (bir kerre bile canı sıkılıp da) "Öff" demedi, "Niçin böyle yaptın?" da demedi, "Keski böyle yapsaydın!" da demedi, demiştir.

6108-)  el-Esved ibn Yezîd şöyle dedi: Ben Âişe (r.anha)'ye: Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem) ailesi içinde ne iş yapardı? diye sordum. Âişe: Peygamber kendi ailesinin hizmetinde bulunurdu, namaz vakti gelince kalkar namaza giderdi, dedi.

6109-) İbn Cureyc şöyle demiştir: Bana Mûsâ ibn Ukbe, Nâfi'den; o da Ebû Hureyre (radıyallahü anh)'den haber verdi ki, Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: "Allah bir kulu sevdiği zaman Cibril'e: Allah fulân kulu sever, sen de onu sev! diye nida eder. de o kulu sever. Sonra Cibril gök halkı içinde: Allah fulânı seviyor, onu sizler de sevin! diye nida eder. üzerine o kulu gök ehli de sever. Sonra yerdeki insanların gönlüne o kimse hakkında bir kabul ve sevgi konulur".

6110-) Enes ibn Mâlik (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem):"Hiçbir kul bir kişiyi ancak Allah için sevinceye, Allah kendisini küfürden' kurtardıktan sonra tekrar küfre ve şirke dönmektense ateşe atılması kendisine daha sevgili oluncaya ve Allah ile Rasûlü kendisine başkalarından daha sevgili oluncaya kadar îmânın tadını bulamaz” buyurdu.

6111-) Bize Sufyân ibn Uyeyne, Hişâm'dan; o da babası Urve'den tahdîs etti ki, Abdullah ibn Zem'a şöyle demiştir: Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem) kişinin, insanlardan dışarı çıkan herhangi küçük bir ayıptan dolayı gülmesini nehyetti. Ve: "Sizin biriniz kadınını erkek deveyi döver gibi niçin döver, sonra da belki o kişi kadınıyle boyun boyuna sarmaşacaktır!" buyurdu. es-Sevrî, Vuheyb ve Ebû Muâviye, Hişâm'dan "Köle döver gibi" şeklinde söylemişlerdir.

6112-) Abdullah ibn Omer (radıyallahü anh) şöyle dedi: Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem) Minâ'da hutbe yapıp: "Bugün hangi gündür biliyor musunuz?" diye sordu. Sahâbîler: Allah ve Rasûlü en bilendir! dediler. Peygamber: "Şübhesiz bu haram bir gündür (Allah'ın kıtali haram kıldığı bir gündür) Bu belde hangi beldedir biliyor musunuz?" buyurdu. Allah ve Rasûlü en bilendir! dediler. Rasûlüllah: "Bu haram kılınmış olan beldedir. Bu hangi aydır biliyor musunuz?" dedi. Allah ve Rasûlü en bilendir! dediler. Rasûlüllah: "Bu, haram kılınan aydır" buyurdu da şöyle devam etti: "Şübhesiz Allah, bu ayınızda, bu beldenizde, bugününüzün harâmlığı gibi kanlarınızı, mallarınızı ve ırzlarınızı birbirlerinize karşı haram kılmıştır!" buyurdu.

6113-) Abdullah ibn Mes'ûd (radıyallahü anh) tahdîs edip şöyle dedi: Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem):"Müslümâna sövmek fâşıklık, onunla kıtal etmek küfürdür" buyurdu. Bu hadîsi Şu'be'den rivayette Ğunder, Süleyman ibn Harb'e mutâbaat etmiştir.

6114-) Ebû Zerr (radıyallahü anh)Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem)'den şöyle buyururken işitmiştir: "Hiçbir kimse başka bir kimseye fâsıklık sıfatı atamaz (atmağa hakkı yoktur). Yine böyle diğer bir kimseye küfür sıfatı da atamaz. Şayet atar da attığı kimse atılan fâsıklık veya kâfirliğin sahibi değilse, bu sıfatlar muhakkak atan kimseye döner".

6115-) Enes ibn Mâlik (radıyallahü anh):Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem) aşırılık yapıcı, la'net edici, sövücü bir kimse değildi; O darılma sırasında "Ona ne oldu? Alnı toprak olasıca!" buyururdu, demiştir.

6116-) Bize Alî ibnu'l-Mubârek, Yahya ibn Kesîr'den; o da Ebû Kılâbe'den tahdîs etti ki, ona da ağaç altında bey'at eden sahâbîlerden oian Sabit ibnu'd-Dahhâk şöyle tahdîs etmiştir: Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: "Her kim İslâm 'dan başka bir millet üzerine and içerse, o andığı millet gibidir. Âdem oğluna mâlik olmadığı malı adaması da doğru değildir. Her kim dünyâda bir şeyle kendini öldürürse, kıyâmet gününde intihar ettiği o şeyle azâb olunur. Her kim de bir mü'mine la'net ederse, bu da onu öldürmek gibi (günâh)dır. Her kim de bir mü'mine küfür isnâd ederse, bu da onu öldürmek gibi (günah)dır”.

6117-) Adiyy ibn Sabit tahdîs edip şöyle dedi: Ben Peygamber'in sahâbîlerinden bir adam olan Süleyman ibn Surad (radıyallahü anh)'dan işittim, şöyle dedi: Peygamber'in yanında iki kişi birbirine sövdü. Bunlardan biri öfkelendi ve öfkesi o kadar şiddetlendi ki, yüzü şişti ve rengi değişti. Bunun üzerine Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem): "Ben bir kelime bilmekteyim ki, eğer şu adam o kelimeyi söylerse, kendisinde bulunan öfke hâli muhakkak gider (o kelime Eûzu billâhi mine'ş-şeytâni'r-racîm dir)"buyurdu. bulunanlardan biri Peygamber'in bu sözünü o öfkeli kişiye gidip haber verdi de: Şeytândan Allah'a sığın! dedi. O kişi de: Bende şiddetli bir hastalık mı var? Ben deli miyim sanıyorsun? Haydi' kendi işine git! Dedi.

6118-)  Ubâdetu'bnu's-Sâmit (radıyallahü anh) iahdîs edip şöyle demiştir: Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem) kadir gecesini insanlara haber vermek için dışarı çıkmıştı. Bu sırada müslümânlardan iki kişi kavga ettiler. "Ben sizlere kadir gecesini haber vermek üzere çıkmıştım. Fulan ile fulan kavga ettiler de (ona dâir olan bilgi) benden kaldırıldı. İhtimâl ki, sizin için hakkınızda bu daha hayırlıdır. Artık siz kadir gecesini (ramazânın yirmiden sonraki) dokuzuncu yahut yedinci yahut beşinci geceler içinde arayın" buyurdu.

6119-)  Bize el-A'meş, el'Ma'rûr'dan; o da Ebû Zerr (radıyallahü anh)'den tahdîs etti. el-Ma'rûr ibn Suveyd şöyle dedi: Ben Ebû Zerr'in üstünde bir örtü, hizmetçisinin üzerinde de bir tek örtü gördüm de, ona: Keski şu örtüyü de sen giysen, böylece senin tam bir takım elbisen olsa, hizmetçine de başka bir elbise versen! dedim. Zerr şöyle dedi: Benimle bir adam arasında bir söz olmuştu. Onun anası gayr-ı arab olan yabancı bir kadındı. Ben kavga sırasında onun anasını kötüledim. O kimse beni Peygamber'e zikredip şikâyet etti. Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem) bana: "Sen fulân kimseyle sövüştün mü?" dedi. Ben: Evet, dedim. "Onun anasını kötüledin mi?" buyurdu. Evet, kötüledim, dedim. "Muhakkak ki, sen içinde henüz câhiliyet ahlâkı kalmış bir kimsesin!" buyurdu. (Yâ Rasûlallah!) Bu saatim zamanında, bu büyük yaşımda, bende hâlâ cahillik mi var? dedim. "Evet. O kardeşlerinizi Allah sizin elleriniz, kudretiniz altına koymuştur. Her kimin eli altına Allah kardeşini koymuşsa, artık ona yediğinden yedirsin, giydiğinden giydirsin. Ona gücü yetmeyecek zahmetli iş yüklemesin. Şayet gücü yetmeyecek bir iş yüklerse kendi o işte hizmetçisine yardım etsin" buyurdu.

6120-) Bize Muhammed ibn Sîrîn tahdîs etti ki, Ebû Hureyre (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem) bize öğle namazını iki rek'at kıldırdıktan sonra selâm verdi. Bundan sonra mescidin önünde uzatılmış bir ağaç parçasına doğru kalktı ve elini onun üzerine koydu. O gün cemâatin içinde Ebû Bekr ve Omer de vardı. Bunlar Peygamber'e birşey söylemekten çekindiler. Acele çıkmak isteyen insanlar dışarı çıktılar ve(kendi kendilerine): Namaz kısaldı, dediler. o cemâatin içinde Peygamber'in"Zu’l-yedeyn = Uzun kollu" ismiyle çağırır olduğu bir zât vardı. İşte bu zât: Ey Allah'ın Peygamberi! Unuttun mu, yoksa namaz mı kısaldı? diye sordu. "Ne unuttum, ne de kısaldı" buyurdu. Zu’l-yedeyn: Evet(iki rek'ati) unuttun yâ Rasûlallah! dedi. (Tasdik ettirdikten sonra) Rasulullah: "Zu’l-yedeyn doğru söyledi" dedi de, kalkıp namazdan eksik bıraktığı iki rek'ati kıldırdı. Sonra selâm verdi. Sonra tekbîr alıp secdeye vardı. Her vakitki sücûdu kadar yahut daha uzun müddet secdede kaldı. Sonra başını kaldırıp tekbîr aldı. Sonra tekbîr alıp başını yere koydu. Secdesi gibi yahut daha uzun bir secde daha yaptı. Sonra başını kaldırıp tekbîr aldı. (Sonra selâm verdi.).

6121-) İbn Abbâs radıyallahü anhüma şöyle demiştir: kasûlullah (sallallahü aleyhi ve sellem) iki kabir üzerine uğradı da: "Bunlar azâb olunmaktadırlar. Hem de azâb olunmaları büyük bir şey için değildir. Şu kabrin sahibine gelince, o, sidiğini yaparken insanlardan perdelenmezdi. Şunun sahibi ise koğuculuk ederdi" buyurdu. yaş bir hurma çubuğu istedi, onu iki parçaya ayırdı, birini şu kabrin üstüne, birini de şu kabrin üstüne dikti. Sonra: "Bunlar kurumayıp taze kaldıkça, onlardan azâblarının hafifletilmesi ümid edilir" buyurdu.

6122-)  Ebû Useyd es-Sâidî (radıyallahü anh):Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem): "Ensâr obalarının hayırlısı Neccâr oğulları'dır" buyurdu, demiştir.

6123-)  Âişe (r.anha) haber verip şöyle dedi: Bir kimse Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)'ın huzuruna gelmek için izin istedi. Rasûlüllah: "Ona izin veriniz; o, aşiretin ne kötü kardeşidir- yahut: O, aşiretin ne kötü oğludur-!" buyurdu. kimse Rasülullah'ın yanına girince, Rasûlüllah ona karşı yumuşak sözler söyledi. Ben: Yâ Rasûlallah! Biraz önce Sen onun için söylediğin o sözleri söyledin. Sonra da ona yumuşak kelâm ettin? diyerek bunun sebebini sordum. "Ey Âişe! İnsanların en şerrlisi, çirkin hareketlerinden korunmak için insanların kendisini terkettikleri -yahut, karşılaşmak istemeyip yalnız bıraktıkları- kimsedir" buyurdu.

6124-) İbn Abbâs radıyallahü anhüma şöyle dedi: Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem) Medine'nin hurma bahçelerinin birinden çıktı da kabirlerinde azâb olunan iki insanın sesini işitti. Ve: "Bunlar azâb olunuyorlar, bunların azâb olunmaları, üzerlerine (büyük ve meşakkatli olacak) birşey için de değildir. Şu muhakkak ki, onların günâhları (Allah katında) elbette büyüktür: Biri hacetini yerine getirirken idrardan sakınmaz, yahut insanların gözlerinden avretini perdelemezdi, diğeri de insanlar arasında söz taşıyıp koğuculuk ederdi" buyurdu. sonra yaprakları soyulmuş taze bir hurma dalı istedi, dalı iki parça etti yahut ikiye böldü, şunun kabrine bir parça, şunun kabrine de bir parça koydu ve: "Bu çubuklar kurumayıp yaş kaldıkları müddetçe, bunlardan azabın hafifletilmesi ümîd edilir" buyurdu.

6125-) Bize Sufyân es-Sevrî, Mansûr'dan; o da İbrâhîm en-Nahaî'den tahdîs etti ki, Hemmâm ibnu'l-Hâris şöyle demiştir: Bizler Huzeyfe ibnu'l-Yemân'ın beraberinde oturuyorduk. Huzeyfe'ye: Bir adam bu hadîsi Usmân ibn Affân'a yükseltiyor, denildi. Huzeyfe o sözü söyleyene hitaben: BenPeygamber(sallallahü aleyhi ve sellem)'den"Koğuculuk edenfesâdçı kimse cennete girmez" buyururken işittim, dedi.

6126-) Bize Ahmed ibn Yûnus tahdîs etti. Bize İbnu Ebî Zi'b, el-Makburî'den; (yani Saîd ibn Ebî Saîd Keysân'dan); o da babasından; o da Ebû Hureyre (radıyallahü anh)Jden tahdîs etti ki, Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem): "Kim yalan söylemeyi, yalanla amel etmeyi ve cahilliği bırakmazsa, onun yemesini, içmesini bırakmasına Allah'ın hiçbir ihiyâcı yoktur" buyurmuştur. Ahmed ibn Yûnus: Bu hadîsi bana İbnu Ebî Zi'b tahdîs ettiği zaman, ben onun lafzından bunun isnadını kesin bilemedim de mecliste benim beraberimde bulunan bir adam bana bu hadîsin isnadını söyleyip anlattı, dedi.

6127-) Ebû Hureyre (radıyallahü anh) şöyle dedi: Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem):"Sen kıyâmet günü Allah katında insanların en şerrlisinden bir nev'ini, (iki sınıf halk arasında) şunlara bir yüzle, bunlara bir yüzle gelmekte olan iki yüzlü (münafık kimse) bulursun" buyurdu.

6128-) Abdullah ibn Mes'ûd (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Rasülullah (sallallahü aleyhi ve sellem) -Huneyn günü sonunda- ganimet mallarını taksîm etmişti (ve kalbleri İslâm'a alıştırılan bâzı kimselere fazla vermişti). Bundaki gayeyi anlamayan Ensâr'dan bir kimse Vallahi Muhammed bu taksimle Allah rızâsını kasdetmedi, dedi. deRasûlüllah'a geldim ve onun bu sözünü kendisine haber verdim. Rasûlüllah'ın yüzünün rengi değişti ve: "Allah Musa'ya rahmet etsin! Vallahi o bundan daha çok sözlerle ezâlandırıldı da sabretti" buyurdu.

6130-)  Bize Şu'be, Hâlid el-Hazzâ'dan; o da Abdurrahmân ibn Ebî Bekre'den; o da babasından şöyle tahdîs etti: Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem)'in huzurunda bir adam anıldı, orada bulunanlardan biri de bu adı geçen kimseyi hayır ile anıp övdü (ve övmede aşırı gitti). Bunun üzerine Peygamber: "Vay sana yazıklar olsun! Sen dostunun boynunu kopardın!" buyurdu ve bu sözü birkaç kerre tekrarlıyordu. "Eğer sizden biriniz muhakkak bir dostunu medhetmek zaruretinde bulunursa;(Ben, görünüşe göre) öyle sanıyorum ki, o şöyle iyidir, böyle iyidir desin. Ve bu medhini de o adamın bu vasıflarla vasıflandığını zannediyor ve biliyorsa söylesin. İnsanı (ameline göre) hesaba çekecek olan ancak Allah'tır. Kimse Allah'a karşı herhangibir kimseyi temize çıkaramaz" buyurdu. ibn Hâlid, Hâlid el-Hazzâ'dan yaptığı rivayette "Vay-hake" yerine "Veyleke(= Sana veyl olsun)" şeklinde söylemiştir.

6131-)  Bize Mûsâ ibn Ukbe, Sâlim'den; o da babası Abdullah ibn Omer (radıyallahü anh) 'den tahdîs etti ki, Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem) izâr hakkında (izârın kibirle yerlere kadar uzatılıp sürüklenmesi hakkında) söylediği kötüleyici sözleri söylediği zaman, Ebû Bekr: Yâ Rasûlallah! Benim izârım bazen kendiliğinden iki tarafına sarkıp yere düşüyor, dedi. ona: "Şübhesiz sen çalımla yerde elbise sürükleyen o kibirli kimselerden değilsin"buyurdu.

6132-) Âişe (r.anha) şöyle demiştir: Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem) şu kadar ve şu kadar zaman ikaamet etti ki, bu müddet içinde O'na ehline varmaz olduğu hâlde ehline varıp mübaşeret ettiği hayâlı verilirdi. dedi ki: Bir gün bana: "Yâ Âişe! Şübhesiz Allah bana, hakkında fetva istemiş olduğum bir iş hususunda fetva vermiştir. Şöyle ki: Bana iki kişi geldi. Bunlardan biri ayaklarımın yanına, diğeri de başımın yanına oturdu. Ayalarımın yanındaki, başımın yanındakine: Bu adamın nesi var (bunun hastalığı nedir)? diye sordu. Oda: Tıbb yapılmış, yânı sihir yapılmıştır, dedi. Ona kim sihir yapmış? deyince, öbürü: Lebîd ibn A'sam, diye cevâb verdi. Sonra: Bu sihir ne ile yapılmıştır? diye sordu. O da: Zervân Kuyusu'nun içinde büyük bir taşın altında bir tarak, saç ve sakal tarantısında erkek hurmanın kurumuş çiçek kapçığı ile yapılmıştır, diye cevâb verdi" dedi. sahâbîleriyle beraber çıkıp) bu kuyuya gitti ve: "İşte bana ru'yâmda gösterilmiş olan kuyu budur. Kuyunun başındaki, etrafındaki hurma ağaçlarının uçları, sanki şeytânların başları gibidir; onun suyu da (değersizliğinden veya içine atılan şeylerin karışmasından dolayı) kına boyası gibi bozuk renklidir" dedi. emretti de o şeyler dışarı çıkarıldı. Âişe, büyüyü kasdederek: Yâ Rasûlallah! Bunu ve failini yaysaydın da onu rüsvây etseydin! dedi. "Allah bana şifâ vermiştir. Ben bunu söyleyip de insanlar üzerine sihir şerrini yaymak istemem" buyurdu. Velîd ibn A'sam, Zurayk oğullarından Yahûdîler'in yemînli dostu olan bir adamdır, dedi.

6133-) Bize Ma'mer ibn Râşid, Hemmâmibn Münebbih'ten; o da Ebû Hureyre (radıyallahü anh)'den haber verdi ki, Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: "Sizleri zarından sakındırırım. Çünkü zarınla söylenen sözler, yalanı daha çok olanıdır. Birbirinizin eksikliğini görmeye ve işitmeye çalışmayınız, husûsî ve mahrem hayâtınızı da araştırmayınız. Birbirinize hased etmeyiniz, birbirinize arkanızı çevirip küsmeyiniz, birbirinize buğz ve düşmanlık da etmeyiniz. Ey Allah 'ın kulları, birbirinizle kardeşler (mesabesinde) olunuz!".

6134-) ez-Zuhrî şöyle dedi: Bana Enes ibn Mâlik (radıyallahü anh) tahdîs etti ki, Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: "Birbirinizle buğz (ve düşmanlık) yarışına girmeyiniz, birbirinize hased etmeyiniz, birbirinize arka dönüp ayrılmayınız- Ey Allah'ın kulları, birbirinizle kardeşler (mesabesinde) olunuz. Bir müslümânın dîn kardeşini üç günden fazla bırakması (küs durması) hâlâl olmaz!".

6135-) Bize Mâlik, Ebu'z-Zinâd'dan; o da el-A'rec'den; oda Ebû Hureyre (radıyallahü anh)'den haber verdi ki, Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: "Sizleri zatından sakındırırım. Çünkü zannla söylenen söz, sözlerin en yalanıdır. Birbirinizin eksiğini görmeye ve işitmeye çalışmayınız, husûsî ve mahrem hayâtınızı da araştırmayınız. Almayacağınız bir malın, alıcıyı zarara sokmak için fıâtını artırmayınız. Birbirinize hased etmeyiniz, buğzlaşma da yapmayınız. Birbirinize arkanızı çevirip küsmeyiniz. Ey Allah'ın kulları, birbirinize kardeşler (mesabesinde) olunuz".

6136-) Bize el-Leys, Ukayl'den; o da İbn Şihâb'dan; o da Urve'den tahdîs etti ki, Âişe(r. anha):Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem): "Ben fulan ve f ulan kimseleri bizim dînimizden birşey bilirler zannetmiyorum" buyurdu, demiştir. Râvî el-Leys ibn Sa'd: Onlar münafıklardan iki adamdı, demiştir.

6137-) Bize Yahya ibn Bukeyr tahdîs etti. Bize el-Leys bu hadîsi tahdîs etti. Bunda Âişe şöyle demiştir: Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem) bir gün benim yanıma girdi ve: "Yâ Âişe! Ben fulân vefulân kimselerin bizim üzerinde bulunduğumuz şu dînimizi bilir olacaklarını sanmıyorum " buyurdu ".

6138-)  Salim ibn Abdillah şöyle demiştir: Ben Ebû Hureyre (radıyallahü anh)'den işittim, şöyle diyordu: Ben Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem)'tan işittim, şöyle buyuruyordu: "Ümmetimin hepsi(Allah tarafından) af olunmuştur, yalnız açıkça günâh işleyenler değil. Bu açıklayıcı günahkâr delilerden öyleleri vardır ki: Kişi geceleyin bir günâh iş işler, sonra sabaha ulaşır da Allah kendisini örtmüş olduğu hâlde, o: 'Ey fulan! Ben dün gece şöyle şöyle işler yaptım' diye söyler. Halbuki o, Rabb'i onun günâh işini ört-bas ederek gecelemişti. Fakat bu deli, Allah 'in örttüğü perdeyi açarak sabaha çıkıyor (fâsıklığını söyleyip i'lân ediyor)".

6139-) Bize Ebû Avâne, Katâde'den; o da Safvân ibn Muhriz'den şöyle tahdîs etti: Bir adam İbn Omer'e: Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem)'ın "Necvâ" hakkında söylemekte olduğu beyânını nasıl işittin? diye sordu. Omer de: Rasûlüllah şöyle buyurdu, dedi: "Biriniz Rabb'ine yaklaşır, hattâ Rabb'i onun üzerine şefkat perdesini örter de ona: Sen şu ve şu günâhlarını bildin değil mi? der. Kul da: Evet bildim, der. Yine Rabb'i ona: Şu ve şu günâhlarını da bildin değil mi? der. O da: Evet bildim, der. Böylece Allah o kuluna günâhlarını ikrar ettirir. Sonra: Ben senin üzerindeki bu günâhlarını dünyâda halktan gizledim. Bu gün de onları senin lehine mağfiret ediyorum, der(ve haseneler kitabını ona verir)".

6140-) Bize Ma'bed ibn Hâlid el-Kaysî, Harise ibnu Vehb el-Huzâî (radıyallahü anh)'den tahdîs etti. Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: "Dikkat edin, size cennet ehlini haber veriyorum: Her zaif olan ve her mütevazı' olan kimsedir. O kimse Allah üzerine yemin etse, Allah onu yemininde muhakkak gerçek çıkarır. Yine dikkat edin, size ateş ehlini haber veriyorum: Her katı yürekli, her hilekâr aldatıcı, her ululuk taslayandır". Muhammed ibn Îsâ şöyle dedi: Bize Huşeym tahdîs etti. Bize Humeyd et-Tavîl haber verdi. Bize Enes ibn Mâlik (radıyallahü anh) tahdîs edip şöyle dedi: Medine'nin dişi kölelerinden bir dişi köle vardı ki, o kadın muhakkak Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem)'ın elinden tutardı da O'nu kendi istediği yere doğru götürür giderdi.

6142-) ez-Zuhrî şöyle demiştir: Bana Avf ibn Mâlik ibni'l-Tufeyl tahdîs etti. O, el-Hâris'in oğlu, aynı zamanda Peygamber’in zevcesi Âişe'nin ana-bir erkek kardeşinin oğludur. (O şöyle dedi:) Âişe'ye bir satış veya Âişe'nin bir kimseye vermiş olduğu bir atası hakkında Abdullah ibnu'z-Zubeyr'in "Vallahi Âişe bu satıştan ya kat'î olarak vazgeçer yahut da ben onu bundan muhakkak men' ederim" dediği haberi ulaştırıldı. Bunun üzerine Âişe: Abdullah bu sözü söyledi mi? dedi. Oradakiler: Evet söyledi, dediler. Âişe: Zubeyr'in oğluna ebediyyen konuşmamam Allah için benim üzerime bir nezr olsun! dedi. epey uzayınca İbnu'z-Zubeyr, Muhacirler'in kendisine Âişe yanında şefaat etmelerini istedi. Neticede Âişe: Hayır vallahi, ben onun hakkında ebeden şefaat kabul etmem ve nezrimden de döneklik yapmam, dedi. üzerine bu ayrılık uzayınca, İbnu'z-Zubeyr, Zuhre oğulları'ndan olan el-Misver ibn Mahrame ve Abdurrahmân ibnu'l-Esved ibn Abdi Yeğûs ile konuştu ve onlara: İkinizden Allah adiyle istiyorum: Beni muhakkak Âişe'nin huzuruna girdireceksiniz! Muhakkak olan şu ki, Âişe'nin benden kesilip ayrılmaya nezretmesi, ona halâl olmaz! dedi. üzerine Misver ile Abdurrahmân ridâlarına bürünerek Abdullah'ı götürüp Âişe'nin huzuruna girmek üzere izin istediler. Ve: es-Selâmu aleyki ve rahmetullâhi ve berekâtuhû! Huzuruna girebilir miyiz? dediler. Giriniz! diye izin verdi. Onlar: Hepimiz mi girelim? diye sordular. Âişe: Evet, hepiniz giriniz! dedi. onların beraberinde İbnu'z-Zubeyr olduğunu bilmiyordu. Onlar içeri girince İbnu'z-Zubeyr de perdenin arkasına girdi, Âişe'ye sarıldı, ondan kendisini affetmesini istemeye ve ağlamaya başladı. Bu sırada Misver ile Abdurrahmân da muhakkak Âişe'nin onunla konuşmasını ve onu kabul etmesini ısrarla istemeye başladılar. Ve: Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem), senin yapmış olduğun bu ayrılıktan nehyetti, "Şübhesiz ki bir müslümânın, mü'min kardeşini üç geceden fazla bırakması (küsmesi) halâl olmaz" buyurmuştur, dediler. Âişe üzerine bu hatırlatmaları ve baskı yapmayı çoğalttıkça, o da onlara adağını hatırlatmağa ve ağlamaya başladı. Ve: Ben onunla konuşmamaya nezrettim, nezr ise şiddetlidir! diyordu. da devamlı Âişe'ye ısrar ediyorlardı. Nihayet Âişe, İbnu'z-Zubeyr'le konuştu ve bu nezri hakkında kırk tane köleyi hürriyete kavuşturdu. Artık bundan sonra bu nezrini dâima anar ve ağlar oldu, hattâ gözyaşları baş örtüsünü ıslatırdı.

6143-) Bize Mâlik, İbn Şihâb'dan; o da Enes ibn Mâlik (radıyallahü anh)'ten haber verdi ki, Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem):"Birbiriniz/e kînleşmeyiniz, birbirinize hased etmeyiniz, birbirinize darılıp arka dönmeyiniz ve ey Allah'ın kulları! Birbirinizle sevişip kardeşler (mesabesinde) olunuz. Bir müslümânın, mü'min kardeşini üç geceden fazla küsüp terketmesi halâl olmaz" buyurmuştur.

6144-) Bize İmâm Mâlik, İbn Şihâb'dan; o da Atâ ibn Yezîd el-Leysî'den; o da Ebû Eyyûb Hâlid ibn Zeyd el-Ensârî (radıyallahü anh)'den haber verdi ki, Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: "Bir kimsenin dîn kardeşini üç geceden fazla küs bırakması halâl olmaz. Öyle bir küslük ki, iki mü 'min birbirine kavuştukları zaman birisi yüzünü şu tarafa çevirir, öbürüsü de öteki tarafa çevirir. Halbuki iki mü'minin hayırlısı, şu önce selâm vermeye başlayandır".

6145-)  Âişe (r.anha) şöyle demiştir: Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem) bana: "Ben senin bana öfkelenmeni ve hoşnûdluğunu muhakkak tanırım" buyurdu. dedi ki: Ben: Sen bunu nasıl tanırsın yâ Rasûlallah? dedim. O: "Şübhesiz sen hoşnûd olduğun zaman (birşeyi tasdik ederken): 'Muhammed'in Rabb'i hakkı için evet' dersin; öfkeli olduğun zaman da (birşeyi inkâr ederken): 'İbrahim'in Rabb'i hakki için hayır' dersin" buyurdu. dedi ki: Ben de: Evet öyledir. Fakat ben (öfkeli hâlde) yalnız Sen'in isminden ayrılırım (sevgin gönlümde yaşar), diye saygımı arzettim.

6146-) İbn Şihâb şöyle dedi: Bana Urve ibnu'z-Zubeyr haber verdi ki, Peygamber'in zevcesi Âişe (r.anha) şöyle demiştir: Ben babamla anamın İslâm Dîni'ni dîn edinmiş hâllerinden başka bir hâlde yaşadıklarını hiç hatırlamadım. O zamanlarda bir günümüz geçmezdi ki, o günde gündüzün iki tarafında sabah ve akşam vakitlerinde Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem) bize gelmemiş olsun... Bir gün biz zeval vaktinin ilk saatinde (yani en sıcak zamanda) Ebû Bekr'in evinde oturuyorduk. Ev halkından biri: İşteRasûlüllah! Bize gelmesi âdeti olmayan bir saatte geliyor, dedi. Bekr de: O'nu bu saatte ancak mühim bir iş getirmiştir! dedi. dedi ki: Rasûlüllah geldi, izin istedi, buyurun denildi, içeri girdi) ve: "Bana (Mekke'den Medine'ye) çıkmam hususunda izin verilmiştir" buyurdu.

6147-) Bize Abdulvahhâb, Hâlid el-Hazzâ'dan; o da İbn Sîrîn'den; o da Enes ibn Mâlik(radıyallahü anh)'ten haber verdi ki, Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem), Ensâr'dan bir ev halkını ziyaret etmiş ve onların yanında bir yemek yemiş, çıkmak istediği zaman evden bir yere emretmiş, kendisi için bir hasır yaygısı üzerine su serpilmiş, Peygamber o yaygı üzerinde (iki rek'at) namaz kılıp ev halkına duâ etmiştir.

6148-) Yahya ibn Ebî İshâk tahdîs edip şöyle dedi: Salim ibn bana: İstebrak nedir? dedi. Ben: Dîbâc denilen ipek kumaşın kalın ve sert olan nev'idir, dedim. Ben babam Abdullah ibn Omer (radıyallahü anh) 'den işittim, şöyle diyordu: Omer ibnu'l-Hattâb, bir adamın üzerinde istebrak kumaştan yapılmış bir takım elbise gördü ve o takım elbiseyi Peygamber'e getirdi de: Yâ Rasûlallah! Bu takım elbiseyi satın al da insanların hey'etleri Sen'in huzuruna geldikleri zaman onu giy! dedi. "İpek elbiseyi (halâl sayarak) ancak âhiretten nasibi olmayan kimse giyer" buyurdu. i'tibâren geçen bir müddet geçti. Sonra Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Omer'e istebrak nev'inden ipek bir takım elbise gönderdi. Omer hemen bu elbiseyiPeygamber'e getirdi de: (Yâ Rasûlallah!) Bunun benzeri olan takım elbise hakkında o söylediğin sözleri söylemiş olduğun hâlde, bunu bana gönderdin? dedi (de sebebini öğrenmek istedi). "Ben bunu sana ancak bunun (satılıp da) karşılığında bir mala nail olasın diye gönderdim" buyurdu. İbn Omer bu hadîsten dolayı kumaşta ipek desen olmasını kerîh görürdü, demiştir.

6149-) Enes ibn Mâlik (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Abdurrahmân ibn Avf, Medîne'ye bizim üzerimize geldiği zamanPeygamber(sallallahü aleyhi ve sellem) onunla Sa'd ibnu'r-Rabî' arasında kardeşlik akdi yaptı. Sonra Abdurrahmân evlendiği zaman Peygamber ona: "Bir koyun (kesmek sureti) ile olsun düğün aşı yap!" buyurdu.

6150-) Bize Âsim el-Ahvel, tahdîs edip şöyle dedi: Ben Enes ibn Mâlik'e: Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem)'in"İslâm'da (Câhiliyet devrinin) yemînleşme akdi yoktur" buyurduğu sana ulaşmadı mı? diye sordum. Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem)(Medine'de) benim evimde Kureyş ile Ensâr arasında kardeşlik akdi yaptı, diye cevâb verdi.

6151-) Bize Ma'mer ibn Râşid, ez-Zuhrî'den; o daUrve'den; o da Âişe (r.anha)'den şöyle haber verdi: Rifâa el-Kurazî karısını boşadı ve boşamayı kesinleştirdi. Ondan sonra o kadınla Abdurrahmân ibnu'z-Zubeyr el-Kurazî evlendi. Bir müddet geçince kadın, Peygam-ber (sallallahü aleyhi ve sellem)'e geldi de: Yâ Rasûlallah! Bu kadın Rifâa'nın yanında onun karısı idi.Rifâa onu üç boşamanın sonuncusu ile kesin olarak boşadı. Ondan sonra bu kadınla Abdurrahmân ibnu'z-Zubeyr el-Kurazî evlendi. Fakat şu bir gerçek yâ Rasûlallah, vallahi Abdurrahmân'ın beraberinde bulunan erkeklik âleti ancak şu elbise saçağı gibi gevşektir, dedi. üst elbisesinden sarkan bir püskülü elinde tutup gevşekliği gösterdi. dedi ki: Bu sırada Ebû Bekr, Peygamber'in yanında oturmakta, Hâlid ibn Saîd ibni’l-Âs da kendisine izin verilmesi için hücrenin kapısında oturmakta idi. Kadının bu sözlerini işitince Hâlid dışarıdan: Yâ Ebâ Bekr, yâ Ebâ Bekr! Şu kadını Rasûlüllah'ın huzurunda apaçık söylemekte olduğu sözlerinden niye men' etmiyorsun? diye nida etmeye başladı. ise gülümseme üzerine birşey artırmadı. Sonra da kadına: "Sanırım ki sen eski kocan Rifâa'ya dönmek istiyorsun. Fakat sen (ikinci kocan) Abdurrahmân'ın balcığından tadıncaya, o da senin balçığından tadıncaya kadar bu dönüş olmaz" buyurdu.

6152-) Sa'd ibn Ebî Vakkaas (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Omer ibnu'l-Hattâb, Rasûlüllah'ın huzuruna girmek üzere izin istedi. Halbuki bu sırada Rasûlüllah'ın yanında Kureyş kabîlesinden birtakım kadınlar vardı, kadınlar Rasûlüllah'tan bâzı isteklerde bulunuyorlar ve kendilerine daha fazla vermesini istiyorlardı. Bu konuşmaları sırasında kadınların sesleri Rasûlüllah'ın sesinden yüksek tonda oluyordu. Omer izin isteyince bu kadınlar hemen kalkıp perdeye doğru koşuştular. Peygamber, Omer'in gelmesine izin verdi. Omer huzura girdiğinde Peygamber(kadınların hâline) gülüyordu. Bunun üzerine Omer: Yâ Rasûlallah! Babam anam Sana feda olsun! Allah Senin dişlerini güldürsün (yani Seni sevindirsin)! dedi (ve bununla gülmesinin, sebebini sormuş oluyordu). "Yanımda bulunan şu kadınların hâline taaccüb ettim: Onlar senin sesini işitince acele perdeye koşuştular" buyurdu. üzerine Omer: Yâ Rasûlallah, Sen onların saygı ve büyültmelerine daha lâyıksın! dedi. kadınların tarafına yöneldi de onlara: Ey nefisleri düşman olan kadınlar! Rasûlüllah'ı ta'zîm etmeyip de benden mi çekmiyorsunuz? dedi. da: Çünkü sen Rasûlüllah'tan yoğun sözlü ve katısın, dediler. Omer'e: "Ey Hattâb oğlu, sen kadınlara cevâb vermeyi bırak! Nefsim elinde bulunan Allah'a yemin ederim ki, sen bir yolda giderken şeytân asla seninle karşılaşmaz da muhakkak senin yolundan başka bir yola yönelip gider!" buyurd.

6153-) Abdullah ibn Amr (radıyallahü anh) -bir rivayette de: Abdullah ibn Omer (radıyallahü anh)- şöyle demiştir: Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem) Tâif gazvesini yaptığı zaman (muhasara uzayınca, bâzı sahâbîleriyle istişareden sonra): "İnşâallah yarın dönüyoruz!" diye orduya i'lân etmişti. Bu, Rasûlüllah'ın sahâbilerinden bâzı insanlara ağır geldi de: Biz buradan Tâif’i fethedinceye kadar ayrılmayız! dediler. Bu i'tirâz üzerine Peygamber: "Öyleyse yarın sabah harbe hazır olun!" buyurdu. dedi ki: Ertesi sabah harbe giriştiler ve düşmanla çok şiddetli bir kıtal yaptılar. (Düşmanın attığı ok, taş, kızgın demir çivilerle) müslümânlardan yaralananlar çok oldu. Bunun üzerine Rasûlüllah: "İnşâallah yarın döneceğiz" buyurdu. defa bu kararla (sevinip) sükût ettiler. Rasûlüllah da sahâbîlerin bu sevinçli sükûtlarına (taaccüb edip) güldü. üstadı el-Humeydî: Bize Sufyân ibn Uyeyne bu hadîsin senedinin hepsini ihbar lafzıyle tahdîs etti, demiştir.

6154-) Ebû Hureyre (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem)'e bir adam geldi de: Ben helak oldum, ramazânda oruçlu iken eşimle cinsî münâsebette bulundum! dedi. ona: "Bir köle âzâd et!" buyurdu. O zât: Benim köle âzâd edecek malım yok! dedi. Peygamber: "Öyleyse iki ay arka arkaya zincirleme (keffâret olarak) oruç tut!" buyurdu. Buna güç yetiremem, dedi. Peygamber: "Öyleyse altmış fakire yemek yedir!" buyurdu. O zât: Onları doyuracak şeyin yolunu da bulamam, dedi. sırada Peygamber'e içi hurma dolu -râvî İbrâhîm ibn Sa'd'ın: O, mikteldir, dediği onbeş sâ' hurma olan- bir arak getirildi. "O soran kimse nerededir?" dedi ve o şahsa: "Bu hurmayı al, yoksullara sadaka yap!" buyurdu. O zât: Benden daha fakır olana mı vereceğim? Allah'a yemîn ederim ki, Medine'nin kara taşlı iki yanı arasında benim ailemden daha fakir bir ev halkı yoktur! dedi. üzerine Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem) yan dişleri meydana çıkıp görülünceye kadar güldü. Sonra da o adama: "O takdirde bunu sizin ev halkı yesin!" buyurdu.

6155-) Enes ibn Mâlik (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Ben Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem)'ın maiyyetinde yürüyordum. Rasûlüllah'ın üzerinde Necrân doukmalarından kaim kenarlı bir kaftan bulunuyordu. Bir çöl bedevisi Rasûlüllah'a erişti de arkasından kaftanım, şiddetli bir çekişle çekti. dedi ki: O sırada ben Peygamber'in boynu ile omuzu arasına baktım da, bedevinin kaftanını şiddetle çekmesinden, kaftanın kenarı onun boyun safhasında iz bırakmış olduğunu gördüm. Bu çekmeden sonra bedevî: Yâ Muhammed! Yanında bulunan Allah malından bana birşey vermelerini emret! dedi. üzerine Rasûlüllah o bedeviye doğru (şefkatle) baktı da güldü, sonra bu bedevîye biraz atıyye verilmesini emretti.

6156-) Cerîr ibn Abdillah (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Ben İslâm Dîni'ne girdiğimden beri Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem) beni meclisine girmekten men' etmemiş ve beni her gördüğünde de muhakkak yüzüme gülümsemiştir. kabilesinden yüzelli süvarinin başında Zu’l-Halasa putunu kırmaya gittim, Ahmesliler iyi ata binerlerdi, fakat) ben bir türlü at üzerinde duramazdım. Bunu Peygamber'e şikâyet ettim. Peygamber eliyle göğsüme vurdu da: "Allâhumme sebbithu ve'c'alhu hâdiyen mehdiyyen (Allah'ım! Sen Cerîr'i (doğru yolda ve at üstünde) sabit tut ve onu hidâyet edici ve hidâyet edilmiş kıl]" diye dua etti.

6158-) Hişâm şöyle demiştir: Bana babam Urve, Ummü Seleme'nin kızı Zeyneb'den; o da anası Ümmü Seleme'den haber verdi ki, Ümmü Suleym: Yâ Rasûlallah! Şübhesiz Allah hakkı beyân etmekten haya etmez. Kadın ihtilâm olduğu zaman kendisine yıkanmak vâcib olur mu? diye sordu. (sallallahü aleyhi ve sellem):“ (İhtilâm olup) Suyu (meniyi) gördüğünde evet!” cevabını verdi. Ümmü Seleme güldü de: kadın ihtilam olur mu? Dedi. Bunun üzerine Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem)“Bu olmasa, çocuğun benzemesi ne ile olur?” buyurdu.

6159-) … Âişe (r. anha) : ben Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem)’i küçük dilini görünceye kadar (ağzını açarak) gülmenin tamamını toplayıcı bir şekilde gülerken asla görmedim. O ancak gülümser idi, demiştir. Bize Said ibn ebi Hayyat Katade’den; O da Enres radıyallahü anh’den şöyle tahdes etti: Bir Cuma günü Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem ) Medine’de hutbe yaparken kendisine bir adam geldi de: Yağmur kıtaldı, Rabbinden yağmur yağdırmasını isteyiver! Dedi. gökyüzüne doğru baktı. Biz gökyüzünde hiçbir bulut görmüyorduk. Peygamber olduğu yerde: “Allahümme’s- gınâ (Allahım bize yağmur ver)!”diye dua etti. bulutlar meydana çıkıp birbirleriyle birleşti. Sonra halk yağmura kavuşturuldu., hatta Medine’nin bütün su arkları ve vadileri sel olup aktı. Ondan sonraki cumaya kadar yağmur hiç kesilmeden devam edip durdu. Sonra bu adam-yahut başkası- Peygamber yine hutbe yaparken ayağa kalktı da; Yağmur çokluğundan sulara gömüldük, Rabbine dua et, bizden bu yağmuru habsetsin! Dedi. bu sözünden dolayı peygamber güldü. Sonra iki yahit üç kerre: “Allahümme havâleynâ velâ aleynâ (Ya Allah! Etrafımıza yağdır, üzerimize değil)!” diye dua etti. da akabinde bulutlar Medine’nin üzerinden sağa sola parçalanmaya başladı, etrafımıza yağmudr yağdırılıyor, fakat ondan Medineye hiçbir yağmur düşmüyordu. Allah onlara Peygamberinin (kendi yanındaki) kerametini, değerini ve duasının kabülünü gösteriyordu.